Volcano boarding in Leon!

Hola! Nou ik heb m'n eerste griep hier overleefd. Jawel griep, in 30 graden. Ben vorige week 3 dagen thuisgeweest, dus dat is wel zonde in m'n 2e stageweek, maar nu gaat het wel weer beter! Al vinden de mensen hier nog steeds dat ik medicijnen moet nemen (zeiden ze de eerste dag al, want ik hoest nog steeds zo hard.. stiekem vinden ze het ook nogal gek dat ik dat niet doe, nouja niet eens stiekem, ze vinden het gewoon gek. 1 man vraagt elke dag of ik intussen al medicijnen neem haha), het is maar een griepje. Ik was nog wel een beetje bang dat ik te laat beter zou zijn voor sinterklaas, want ja, dat vieren we hier natuurlijk ook gewoon! Maar dat ging gelukkig net goed! Vrijdagavond 6 december (1 dag te laat, maar geen probleem) hebben we sinterklaas gevierd in de spaanse school. We moesten allemaal cadeautjes halen, half ziek ben ik de kraampjes afgegaan wat nog niet hard meeviel, maar geslaagd zijn we zeker! 2 hemdjes, 2 portemonneetjes en sleutelhangers, conclusie was dat we onze eigen cadeautjes wel wilden hebben haha. Maargoed, toen we aan kwamen lopen bij de spaanse school hoorden we de sinterklaasmuziek (jawel, sinterklaasmuziek, Nederlandse sinterklaasmuziek) al, en toen we binnenliepen werd het helemaal leuk. Een nichtje van 1 van de profesoras had sinterklaas gegoogled, met als gevolg dat sinterklaas, zwarte piet, de stoomboot en Amerigo allemaal aanwezig waren in grote piepschuimversies, (en dat door iemand die sinterklaas dus helemaal niet kent he, hoe gaaf is dat!) echt supermooi! Totaal onverwacht ook, dus dan heb je écht een sinterklaasgevoel. We hadden zelfs pepernoten en speculaasjes, en de spaanse school had nachos en rum en guacamole gemaakt, superlekker! Heel apart trouwens om sinterklaas in korte broek, met 30 graden en met nachos en guacamole te vieren, maar echt superleuk! Nicaragua zit vol met verrassingen, blijkt maar weer.

Zaterdag gingen we naar Leon, waar het ene deel van de groep de hoogste vulkaan van Nicaragua wilde beklimmen, en waar het andere deel ging vulcanoboarden. Vulcanoboarden, inderdaad, surfen van een vulkaan af, kom ik zo op. Van Granada met een busje naar Managua (iets met: ja ook hier zijn m'n bovenbenen te lang voor) en daarna van Managua naar Leon. Maar omdat we niet meer zo vroeg waren stond er in Managua een ontiegelijk lange rij, en ik denk dat we daar minstens 1.5 uur hebben staan wachten tot er eindelijk genoeg busjes langs waren gekomen om al de mensen voor ons mee te nemen. Daarna dus nog een uurtje naar Leon, en toen waren we te laat om vulcano boarden te kunnen reserveren.. Uiteindelijk, na ongeveer de halve stad door te hebben gelopen (ja want jullie kunnen het hier nog wel proberen, is nog open! Potdicht natuurlijk.. Dus wij weer terug, oh of hier, of hier..) kwamen we bij de bedenkers van het vulcanoboarden uit, natuurlijk konden we nog mee morgenvroeg! Dus wij helemaal blij. Van tevoren was ons verteld dat het feest in Leon het grootste is, en dat 7 december de grote dag daar is. En laten wij nou net die dag uitgekozen hebben om daar aan te komen.. Overal liepen mensen met grote tassen over straat, al is rennen meer het goede woord trouwens, om van huis naar huis te rennen en daar snoep te vragen. Alleen de huizen met Maria-beeldje deden mee, maar goh, die zakken zagen er best vol uit. Niet alleen kinderen doen dit trouwens (het lijkt een beetje op halloween, maar dan niet verkleed), ook alle volwassenen doen mee, met en zonder kinderen. Superleuk om te zien! 's Avonds sliepen we knus in een hostel in een dorm met ik schat zo'n 7 andere personen. Toen we 's ochtends wakker werden zagen we dat er iemand op de pooltafel in slaap was gevallen, tja je bent een partyhostel of je bent het niet.

Maargoed, zondag was het dan zover.. Volcano boarding! Hoe en wat het precies in z'n werk ging wisten we van tevoren niet, maar het principe was vrij simpel: men neme een vulkaan, een plank en een persoon, men gaat op de vulkaan staan en "surft" naar beneden. Nou de realiteit was ongeveer hetzelfde. Nadat we keurig op tijd (half 9..) bij het hostel stonden te wachten om te vertrekken, vertrokken we slechts met een ruim kwartiertje vertraging. Met z'n allen in een vrachtwagen. We zagen al allemaal planken staan, ongeveer net zoveel planken als personen.. Maar ik had nog niet zo goed nagedacht wat dat precies zou gaan betekenen. Na een ontzettend hobbelige weg, waarbij je moest oppassen voor takken in je gezicht aan de zijkanten (ging niet altijd goed) kwamen we dan aan bij de vulkaan. De enige vulkaan op de hele wereld waar dit mogelijk is. Helemaal zwart, geen bomen, geen struikjes, gras, niks. Zwart. En wij moesten omhoog lopen, met plank zo werd al snel duidelijk. Een hele grote, zware, onhandige plank. En een tasje, met daarin een overal en bril (nee je eigen rugtas meenemen is echt heel erg onhandig, want alles wat omhoog gaat moet ook weer naar beneden.. Hmm goed punt). Maar die tasjes waren nogal onpraktisch, met als gevolg dat ie bij mij de hele tijd ergens rond m'n knieën bungelde. Maargoed, met plank en tasje omhoog, na 10 minuten had ik door dat je hem op een bepaalde manier iets makkelijke kon vasthouden, iets, maar het bleef onpraktisch. En het waait nogal, zeker als je steeds hoger komt, en zo'n plank vangt best veel wind. Toppie op zo'n smal paadje omhoog, met aan beide kanten een flinke afdaling. Al kan je het eigenlijk geen paadje noemen, gewoon een berg stenen en grind met weinig grip, waardoor vallen een realistische kans is.
Boven aangekomen hebben we rond de krater gelopen, supergaaf, de stoom kwam er gewoon uit op sommige plekken, en je had natuurlijk een heel erg mooi uitzicht. Daarna kregen we de uitleg over wat je wel, en wat je vooral niet moest doen als je naar beneden ging, en nadat we over de rand hadden gekeken waar we af moesten hadden we allemaal wel een klein beetje stress. Het was zo steil dat je het einde niet eens kon zien..

Nadat we ons in onze overal hadden gehesen en onze beschermbril hadden opgezet (was ook echt nodig!), en we in 2 groepen verdeeld waren (2 tracks, 2 groepen) mocht de eerste gaan. En zo dat ging hard hee. Het enige wat ik dacht was: ik moet straks niet vallen, niet vallen, niet vallen, niet vallen. Want er vielen er heel veel, en dat leek me toch niet wat. Nou goed, toen was ik dus aan de beurt, en ik moet zeggen: het ging best aardig! Ik ben niet gevallen, en het was echt supervet om te doen. Ik heb zelfs nog geprobeerd te lachen naar de vent van het hostel die halverwege stond om foto's te maken. Ik weet niet of dit is gelukt (wilde eigenlijk m'n duim opsteken of zwaaien maar ik was iets te bang dat ik dan m'n evenwicht zou verliezen) want ik wacht nog steeds op de foto's. Als ik ze heb zal ik ze toevoegen! Net als de foto's van de vulkaan etc, die zet ik er zometeen sowieso op. Toen we allemaal beneden waren had hij blikjes bier voor ons (jawel, koud bier) en gingen we weer via hetzelfde hobbelige weggetje terug. Ze hebben gemeten hoe hard we gingen, supercool, was nog best snel haha. In het hostel kregen we nog een Mojito, en daarna moesten we snel eten en terug naar Granada, omdat er anders misschien geen bussen meer reden en wij helaas gewoon moesten werken maandag (de rest niet, want het was hier een nationale feestdag, maar helaas doen ze daar op scholen niet aan..).

Dus wij waren om 8 uur bij ons hostel met z'n tweetjes, en het enige wat we wilden was douchen en slapen. Alles was zwart voor m'n gevoel door die vulkaan haha. Maar ons hostel was dicht. En wij hebben geen sleutel van de voordeur.. Dus wij naar de buurman vragen waar de eigenaresse was, die was bij het feest. Ja dat is daar en daar, hier rechtsaf en dan 3 blokken rechtdoor. Hmm oke, dan gaan we haar daar wel zoeken. Komen we daar aan, staat de halve stad daar. Tja dat maakt zoeken ook een beetje lastig, dus zijn we maar weer teruggegaan (uiteraard nog steeds niemand aanwezig) en uiteindelijk maar de stad ingegaan wat drinken en eten. Toen weer terug naar ons hostel, tadaa nog steeds niemand. Kwamen er 2 mannen aan van wie we wel even een telefoon mochten lenen (en 2 meisjes hier alleen op straat in het donker, dat kon toch echt niet..) en uiteindelijk konden we naar binnen. Heeft maar zo'n 2 uur vertraging opgeleverd haha.

Daarna dus weer een nieuwe stageweek. Engelse les geven vind ik steeds leuker worden, vandaag kan ik echt oprecht zeggen dat ik het superleuk vond vanmorgen! De kindjes zijn lief en liedjes zingen vinden ze helemaal fantastisch, dus dat doe ik dan ook maar. De hokey pokey en the wheels on the bus kan ik niet meer horen als ik thuis kom denk ik, maar hier is het echt te leuk om te doen. Morgen is de laatste dag daar 's ochtends, en dan hebben ze hier zomervakantie. In januari heb ik dan nog weer een paar weken. Carita Feliz gaat nog door tot de 18e, dan heb ik dus 2 weken vakantie! Die zijn intussen ook alweer volgepland, want ik ga duiken in Honduras! Ben echt superbenieuwd, wel een heel fijn vooruitzicht. Iedereen weer bedankt ook voor de reacties trouwens! Heel leuk om te lezen.